آقای فرج سرکوهی، تحریف تاریخ چرا!!؟

یوسف آستانه/ایران/زمستان 1388

دفاع بیمار فرج سرکوهی از روشنفکری بیمار ایران

در مقاله ای که در سایت رادیو از فرج سرکوهی منتشر شده است، نویسنده بر آن است تا اندیشه آزادگی در افکار روشنفکران ایرانی دفاع کند. فرج سرکوهی می نویسد: " آزادی اندیشه و بیان شرط ضرور خلاقیت فرهنگی است و تا نزدیک به یک دهه پیش در جامعه ایرانی خواستی روشنفکری و منحصر به پدیدآورندگان آثار فرهنگی تلقی می شد."!! و در بخشی دیگر بر آن است تا با ارائه نمونه هایی از برخورد روشنفکری مستقل ایران با انقلاب اسلامی - در اوج محبوبیت آن- طرحی کلی از برخورد روشنفکری مستقل با جمهوری اسلامی را تصویر کند.

اما این نوشته کوتاه به غل و غش بسیار و تحریف عجیب تاریخ آلوده است.

1- فرج سرکوهی نمی گوید که غر زدن تنی چند (7-8 تن) روشنفکران؟!! را می توان به سادگی بخشی از سیستم "غر زدن بیشتر برای دیده شدن بیشتر" آنان در تمام 70 سال اخیر دانست. هیچ وقت هیچکدام از روشنفکران ایران کوچکترین ایده ای درباره چند و چون آزادی و دموکراسی نداشته اند (جز تنی چند که نامردی و نامردمی است اگر نامشان در زمره روشنفکران بیاید). روشنفکران ایران، وظیفه خود می دانستند که همیشه کم یا زیاد غر بزنند و یا بر خلاف جریان آب شنا کنند، اما این مسئله بیشتر از آنکه به هوش و آزادیخواهی آنان مربوط باشد به طبع و سرشت روشنفکری ایرانی بر مبنای غر زدن و دخالت و اظهار نظر در همه امور متوجه است. (جلال آل احمد را ببینید؛ همه چیز میداند از سیاست و دین و جامعه شناسی گرفته تا موسیقی و رقص و شعر و داستان).

2- در پاک کردن تاریخ تاریک روشنفکری ایرانی، نویسنده بر آن است که به مخاطب بقبولاند که روشنفکران ایران از ابتدا سعی در مقابله با دیکتاتوری اسلامی داشته اند. فرج سرکوهی نمی نویسد که چرا همان عده کم روشنفکران، تنها یکی- دو سال بعد از انقلاب که از راه رسیدگان شبانه روز به کشتار و خونریزی مشغول بودند، به دیکتاتوری اعتراض آرامی کردند.

فرج سرکوهی پنهان می کند که اگر اندیشه ای اصیل از آزادی و دموکراسی در ذهن روشنفکران ایرانی بود، چرا آنها پیش از آنکه مردم از چاه کوچک رژیم پهلوی به سیاهچاله خونین دیکتاتوری اسلامی بیفتند، و در همان میانه را که مذهبیون خواست مردم را می ربودند، مردم را آگاه نکردند؟

او نمی نویسد که روشنفکری ایرانی همچون موج سواری ابله بر موجی دیوانه و کور سوار بود و بر آن شلاق می کشید و نمی دانست که خود نخستین قربانی آن است.

3- آقای فرج سرکوهی تاریخ را واژگونه تفسیر می کند. فرج سرکوهی به نمایشنامه «مرگ یزدگرد»، اجرای نمایشنامه «کله تیزها و کله گردها»اثر برتولت برشت، اشعار آن سالهای شاملو، برگزاری جلسات شعر و داستان (انگار اینها در زمان پهلوی ممنوع یا پس از انقلاب کار پر زحمتی بوده است!) بعنوان نمونه هایی از مقاومت روشنفکری ایران اشاره کرده اند. اما سرکوهی خود بیش از همه بر این نکته واقف است که همه اینها در سالهای پس از انقلاب بعنوان بخشی از موج "ادبیات و هنر منتشر نشده دوره پهلوی" و "خطاب به آن دوره" تلقی می شد و نه اعتراض به وضع موجود دیکتاتوری دینی.

4- درست این است که در ایران روشنفکری ربطی واقعی به اندیشه گرایی ندارد. فرج سرکوهی هم وقتی به اندک روشنفکران مقاوم در برابر دیکتاتوری اسلامی اشاره می کند، می داند که در حال پنهان کردن هزارها مثلا روشنفکر دیگر است یا 7-8 سال بعد از انقلاب به اشتباه خود پی بردند و یا حتی هنوز دست در دست دیکتاتوری دینی دارند.

به فرج سرکوهی احترام می گزارم اما اگر اجازه بدهند که ما تاریخ روشنفکری نداشته باشیم سپاسگزار خواهیم بود. بهتر این است که این تاریخ بی افتخار را نداشته باشیم، تا اینکه بعدها در اسنادی که این جا و آنجای دنیا منتشر شود بخوانیم که خود این غریبه گان و یا ایده های آنان از کجا آمده بودند.

آقای فرج سرکوهی! این انقلاب برنده ندارد، زیرا هنوز هیمه آورندگان آن آتش دوزخی، که خود در این سو و آنسوی دنیا سرگردانند و خون بسیاران دیگر را بر پنجه سفاک سیاه پیشه گان حلال دانستند، پروای آن ندارند که به اشتباه بی اندیشه گی خود اقرار کنند که هیچ انقلابی در جهان تا این حد بدون ریشه و دلیل نبوده است.