
عکسهای نسرین ستوده را دیدم، در زنجیر اما سبز تر از سبز. دستانی که عدالت را می جویند و بیهوده نمی گویند و بیهوده (مانند خاتمی) نمی بخشند و بیهوده پرچم نگاه نومید آزادیخواهان نمی شوند.
دستان نسرین ستوده را دیدم و به یاد نامه سعیدی سیرجانی افتادم که نامه اش در سیاهی سرکوب دولت رفسنجانی و رهبری خامنه ای سپید نامه ای شد از آزادیخواهی ایرانیان.
بر دستان بر زنجیر زنی تعظیم می کنم که دستان برخواسته اش شرف وکالت و عدالت و انسانیت شد. امروز زنده بودن ما مردمان ایران در دستان بسته تو خلاصه شد.
به تو تعظیم می کنم و فراموشت نخواهم کرد. به تو تعظیم می کنم و جهان به تو تعظیم خواهد کرد.
No comments:
Post a Comment