شاید بسیاری از جوانان ایران حسرت توانستن تونسی ها را طی 4-5 روز بخورند، اما کمی باتجربه تر ها میدانند که رفتن بن علی ها و حسنی مبارک ها آخر داستان نیست. تا ملتی نداند که دقیقا برای بدست آوردن چه می خروشد و خون میدهد، حرکت های مردمی ره به جایی نمی برد. موجی می شود خروشان که به مردابی گاه از خون می انجامد، آنچنان که در ایران چنین شد. سردرگمی مردم تونس بعد از بن علی، آخر داستان شمال آفریقا و خاورمیانه نیست. این شاید آغاز داستانی دیگر باشد که از آن گریزی نیست. فعال نبودن احزاب سیاسی قوی در مصر در نبود فردی مانند حسنی مبارک، مصر را به میدان تاخت و تاز اسلامگرایان تبدیل خواهد کرد.
کسانی که از بافت اعتقادی و فرهنگی و پتانسیل اسلام تندرو مصر خبر دارند، میدانند که که مصر بدون حسنی مبارک تنها یک بانک خون مجانی دیگر برای اسلامگرایان تند رو در منطقه خواهد بود. اگر در ایران زنی یا مردی در صندلی کنار شما در تاکسی کتاب قرآن و دعایی بخواند برای شما بسیار ناخوشایند و عجیب است، اما این صحنه ایست که غیر ممکن است در شهر قاهره پایتخت مصر هر روز حداقل 5 بار با آن برخورد نکنید. دگماتیزم دینی مردم مصر ریشه های زیادی دارد.
کسانی که از سابقه اخوان المسلمین در مصر و تاثیرات خونین آنها بر ایران، پاکستان، افغانستان، عراق، عربستان و یمن خبر ندارند، نمی دانند که چه افعی تشنه ی خونی در نبود حسنی مبارک در مصر و دیگر کشورهای خاورمیانه جان خواهد گرفت. متاسفانه این افعی همیشه صداهایی در دولت مصرداشته است و حتی انورسادات رییس جمهور مقتول مصر خود یکی از اعضای این گروه تندرو بود که بعد از به قدرت رسیدن سعی در کنترل نفوذ شدید این گروه داشت. اما این کنترل به قتل خود وی توسط جنبش "جهاد اسلامی مصر" – که ایمن الظواهری یکی از رهبران القاعده رهبر آن است- انجامید تا افعی خون آشام اسلام تندرو برای انجام سناریوهای جدید در منطقه آزاد باشد. حسنی مبارک نیز پس از انورسادات تا بحال با گروههای اسلام گرای تندرو مصر که کم نیز نیستند مدارا و در یک بده بستان همیشگی آنها را کنترل کرده است. در عین حال مصر اولین و آخرین حلقه رسمی صلح جهان عرب و مسلمان با اسراییل است. در نبود انورسادات و حسنی مبارک و روی کار آمدن گروههای اسلامگرا، بی تردید تیر خلاص به سوی مذاکرات بی جان صلح نیز روانه خواهد شد.
شاید حسنی مبارک کارنامه درخشانی در گسترش آزادی های سیاسی در مصر نداشته باشد، اما هم اکنون مصر از لحاظ آزادیهای اجتماعی یکی از آزادترین کشورهای منطقه است. از نظر سیاسی این کشور علی رغم نبود احزاب کاملا آزاد، همچنان یکی از با ثبات ترین و مداوم ترین روند های سیاسی در منطقه را داراست. از نظر اقتصادی نیز مصر یک روند رو به رشد با جذب سرمایه های خارجی بالا را در سالهای اخیر تجربه میکند.
با این همه در نبود آگاهی های سیاسی مردم مصر، حذف شدن حسنی مبارک، نوید هیچ آینده روشنی برای مصر و دیگر کشورهای منطقه نخواهد بود. احزاب و گروههای ملی گرا و مدرن نیز بی شک کمتر شانسی برای رقابت با گروهها و احزاب تندرو اسلامگرا خواهند داشت.
در نتیجه در نبود حسنی مبارک روزی خواهد رسید که با چراغ بدنبال او و یا شخصی مانند او خواهیم گشت. کسی که ما و منطقه را از شر گروههای تندروی مصری و ماموران انفجاری- انتحاری آنان نجات بدهد. آنچه امروز بر سر مسیحیان قبطی مصر می آید، فردابر سر ایرانیان شیعه و غیر مسلمان خواهد آمد.
تظاهرکنندگان مصر شاید حرکت خود را انقلابی علیه شکنجه، فقر، فساد اداری و بیکاری با رویکردی ملی گرایانه معرفی کنند، اما دست اندرکاران مسائل سیاسی می دانند که برنده این کارزار جز گروههای اسلام گرا و بویژه گروههای منشعب از اخوان المسلمین نخواهد بود.
حسین آستانه
No comments:
Post a Comment